Cyryl

„Oczy, pamiętaj o oczach, bo inaczej uśmiech nie wygląda szczerze.”
→ Egoista. Najpierw dostrzega końcówkę własnego nosa, a dopiero później cały, otaczający go świat. Spełnianie własnych zachcianek zawsze stawia na pierwszym miejscu. Wykorzystuje wszystkie okazje i kombinuje tak, byleby było mu lepiej, wygodniej.
→ Ma osobliwe poczucie humoru, przejawiające się w tych najmniej odpowiednich momentach.
→ Trudno go wyczuć. Z jednej strony jest człowiekiem, który bez problemu zawiera nowe znajomości; z drugiej strony nie lubi mówić o sobie zbyt wiele. Zdarza mu się unikać odpowiedzi na zadawane pytania — niby daje jakieś informacje, ale te nigdy nie są konkretne. Woli nie odkrywać się przed innymi, gdy nie ma takiej potrzeby.
→ Nie wybiega w przyszłość — zwykle krąży wokół tego co tu i teraz.
→ Krętacz i manipulant. Wykorzystuje słowa i czyny, przeinacza je, wprowadza zamęt i ostatecznie wycofuje się w cień, by z zainteresowaniem przyglądać się rozwojowi sytuacji i oczywiście odnieść jakieś profity.

✄------------------------------------------------------------------
→ Jego spokojne dzieciństwo zostało brutalnie przerwane pewnego felernego dnia. Była zima —  doskonale pamięta, że siedział wtedy przed rozgrzanym piecem, który niemalże buchał mu w twarz płomienistymi językami. Ręce miał wyciągnięte w stronę ognia. Przeraźliwe skrzypnięcie drzwi nie zrobiło na nim żadnego wrażenia — bardzo dobrze znał ten dźwięk. Był gotowy odwrócić głowę, by powitać zmarzniętego rodzica. I zrobił to, choć nie mógł przewidzieć tego, że jego własna matka rzuci się na niego z łapami. Wyglądała jak opętana. Bez wahania zacisnęła szczupłe palce na jego szyi, atakując również paznokciami twarz syna, który pod wpływem jej siły przewrócił się. Rękaw jego bluzy zapalił się w momencie, gdy podczas upadku zahaczył nim o wystające z pieca deski. Charczał coś niewyraźnie, próbując wydostać się z uchwytu. Cholernie piekła go twarz. Każdy kolejny oddech był coraz trudniejszy — chłopak wkrótce zaczął sinieć, dusić się. Po omacku odnalazł pogrzebacz, do którego ledwo dosięgnął. Najpierw dźgnął matkę. Gdy tylko poczuł, że ma większą władzę nad własnym ciałem zrobił to jeszcze raz. A potem kolejny i kolejny. Finalnie padł na ziemię, wypuszczając z rąk metalowy, zakrwawiony pręt. Wpatrywał się w drewniane panele, tak samo jak wcześniej przyglądał się płomieniom. Adrenalina przestała działać, a on opadł bezsilnie, lądując prosto w szkarłatnej kałuży, zaraz obok zdewastowanego ciała kobiety — własnej matki.
→ Jest jedynakiem. Nigdy nie musiał się niczym dzielić, trochę mu w życiu popuszczano i zawsze miał to co chciał. Czasy się zmieniły, ale to myślenie, że dosłownie wszystko mu się należy wyryło się w jego głowie. Albo dostanie coś po dobroci, albo wyrwie to komuś z rąk. Możliwe, że wszyscy mu popuszczali tylko ze względu na jego tragiczną przeszłość.
→ O dziwo nie wyrósł na psychola. Ma wielką nadzieję, że nigdy więcej nie będzie musiał nikogo pozbawiać życia. Wyrzuty sumienia nie dają mu żyć, gryzą go od środka, nawet jeśli na co dzień nie daje tego po sobie poznać.
→ Od zawsze interesował się Japonią, wiedział, że kiedyś odwiedzi ten kraj. W rodzinnym mieście przyciągał wszystkie spojrzenia, które cały czas go tłamsiły, przyciskały do ścian. Decyzję o wyjeździe podjął bardzo spontanicznie. Do Oguni musiał trafić przypadkiem — unikał większych miast, starając znaleźć sobie miejsce, w którym mógłby zaliczyć świeży start.