Yokai

Tatarigami to potężne duchy, które niosą śmierć i zniszczenie, ogień i głód, zarazę, wojnę i wszelkie formy nieszczęść. To jedne z najpotężniejszych złych duchów, które nawiedzają Japonię i zrobiły wiele, aby ukształtować kulturę i politykę w długiej historii tego kraju. Tatarigami może odnosić się do potężnych bogów zniszczenia lub do duchów potężnych ludzi. Do słynnych tatarigami należą bogowie, tacy jak cesarz Gozu, bóg demonów z głową byka i Yamata no Orochi, ośmiogłowy smok z ośmioma ogonami. Zawiera również onryō ważnych postaci historycznych, takich jak Mononobe no Moriya, cesarz Sutoku, Sugawara no Michizane i Taira no Masakado. W przypadku postaci historycznych są to prawie zawsze starożytni szlachcice, którzy zmarli w udręce i przekształcili się w onryō.

Abura sumashi to rzadki yōkai pochodzący z prefektury Kumamoto. Wygląda jak przysadzisty humanoid z dużą, brzydką głową jak ziemniak lub kamień. Jest ubrany w tkany ze słomy płaszcz przeciwdeszczowy. Abura sumashi są niezwykle rzadkie, występują tylko głęboko w górach lub wzdłuż przełęczy w południowej części Japonii - w całym paśmie, w którym rosną dzikie rośliny herbaciane. W rzadkich przypadkach abura sumashi pojawia się podróżnikom, materializując się z powietrza.

Amabie to yokai przypominający syrenę z mieszanką cech ludzkich i ryb. Ma długie włosy i łuszczące się ciało. Ma usta podobne do dzioba i trzy nogi. Świeci jasnym światłem, które widać z brzegu. Są pomyślnymi yokai - trzymanie zdjęcia amabie może uchronić cię przed chorobą. Niewiele wiadomo o cechach amabie. Jednak jego historia jest bardzo podobna do innych proroczych yokai, takich jak jinja hime i kudan, które dostarczają przepowiedni, a następnie znikają. Te yokai zaczęły pojawiać się w okresie, gdy choroby takie jak cholera zabijały ludzi na całym świecie.

Iso onna to niebezpieczne wampiry z wysp Kyūshū i zachodniej Japonii. Polują na rybaków i podróżników, którymi mogliby się pożywić. Pomimo braku cech serpentynowych, Iso onna są blisko spokrewnione z nure onna. Iso onna wędruje po kamienistych plażach, polując na zdobycz.
Kiedy iso onna pojawiają się na piaszczystych plażach, wyglądają jak piękne kobiety, spoglądające daleko w morze. Kiedy ktoś podchodzi i próbuje do nich mówić, odwracają się i wydają z siebie przeszywający krzyk. To ogłusza ich ofiarę. Potem smagają swoimi długimi włosami i wciągają zdobycz do morza. Będąc w wodzie, wysysają krew swoich ofiar swoimi włosami.

Nukekubi to odmiana typu rokurokubi. Są podobne pod wieloma względami, z tym wyjątkiem, że głowa nukekubi całkowicie odłącza się od ciała, zamiast wydłużać się jak szyja rokurokubi. Ponieważ ich głowy się odłączają, mogą podróżować dalej niż rokurokubi.
Nukekubi są spragnieni krwi i są bardziej brutalni niż rokurokubi. Ich latająca głowa zasysa krew ofiar jak wampir. Nukekubi brutalnie gryzie ludzi i zwierzęta na śmierć.

Sagari to dziwna zjawa z zachodniej Japonii i Kiusiu, szczególnie z prefektur Okayama i Kumamoto. Przybiera postać groteskowej głowy konia, która spada z drzew jagodowych, by przestraszyć podróżnych na drodze.
Sagari niewiele robi poza upadkiem tuż przed czyjąś twarzą i wykrzykiwaniem swojego przeklętego krzyku. Jednak ci, którzy słyszą rżenie i krzyki sagari, mogą zostać dotknięci straszliwą gorączką.

Suiko występują zarówno w Chinach, jak i w Japonii i często mylone są z kappa, do której są bardzo podobne. Jednak suiko są znacznie bardziej niebezpieczne, gwałtowne i porywcze niż ich kuzyni kappa. Suiko mają ciało małego dziecka i są pokryte niezwykle twardymi łuskami, jak łuskowiec. Na rzepkach mają ostre, haczykowate narośla, które przypominają pazury tygrysa. Żyją w pobliżu brzegów rzek iw dużych zbiornikach wodnych.
Suiko, które mieszkają na terenach zamieszkanych, lubią wymykać się nocą z wody, by robić psikusy, pukać do drzwi i uciekać lub opętać ludzi i zmuszać ich do robienia dziwnych rzeczy. Podobnie jak kappa i inne wodne duchy, suiko lubią używać swojej najwyższej siły do wciągania ludzi do wody i topienia ich, chociaż w przeciwieństwie do kappy nie przejmują się shirikodamą. Zamiast tego suiko wysysa z ofiar krew jak wampiry, a następnie zjada ich dusze (reikon) i zwraca martwe, osuszone ciało na powierzchnię.
Można trzymać suiko na dystans, opierając sierp o ścianę domu i posypując ziemię nasionami lnu lub groszkiem czarnookim. Suiko boi się tego i będzie trzymać się z daleka.

Yamawaro to pomniejsze bóstwa gór, blisko spokrewnione z innymi duchami natury, takimi jak kappa, garappa i hyōsube. Niskie istoty przypominające chłopców w wieku około 10 lat, ich głowy są zwieńczone długimi brązowymi włosami, a ich ciała pokryte są cienkimi, jasnymi włosami. Mają krótki tułów i dwie długie nogi, na których chodzą wyprostowani. Najbardziej charakterystyczną cechą yamawaro jest pojedyncze oko na środku głowy. Umiejętnie naśladują dźwięk spadających kamieni, wiatru, dynamitu i narzędzi. Mogą nawet nauczyć się mówić ludzkimi językami i śpiewać ludzkie piosenki.
Yamawaro, podobnie jak ich kuzyni kappa, gardzi koniami i krowami i atakuje je, gdy tylko zobaczą. Uwielbiają sport sumo, w którym są lepsi niż jakikolwiek człowiek. Podobnie jak hyōsube, zakradają się do domów, by się zdrzemnąć i wziąć kąpiel, a po skończeniu zostawiają grubą warstwę tłuszczu i włosów.
Yamawaro są często spotykane w górach przez drwali i są znane z pomocy w pracy. Jeśli odpowiednio podziękowano i zaoferowano jedzenie za swoje usługi, yamawaro prawdopodobnie wróci, aby pomóc. Jednak należy zachować ostrożność podczas karmienia yamawaro. Jeśli ilość jedzenia jest mniejsza niż obiecana, rozzłości się i nigdy nie wróci. Jeśli zostaniesz zaoferowany przed wykonaniem pracy, yamawaro po prostu weźmie jedzenie i ucieknie.

Są postrzegani jako duzi, jednoocy mnisi o niebieskiej skórze. Są oni silnie powiązani z magią. Ich różnorodność zachowań utrudniania jednoznaczną odpowiedź na pytanie – Czego się po nich spodziewać?
Według jednych podań Ao bozu pojawiają się wiosennymi wieczorami – głównie w okolicach pól. Nieuważne dzieci bawiące się na polach mogą zostać zabrane przez niebieskoskóre demony.
Kolejna historia opowiada tym, że Ao bozu pojawiają się w nocy stając na drodze kobietom. Zadają im wtedy pytanie - „Czy chciałabyś zawisnąć?”. Jeśli kobieta odpowie przecząco demon znika bez słowa. Jeśli jednak zignoruje go lub nie odpowie na pytanie atakuje ją i wiesza.
Jeszcze inne podania dotyczą tego, że Ao bozu pojawia się na drodze samotnemu wędrowcu i wyzywa go na pojedynek… sumo.

Przypominają młodych chłopców. Noszą dziecięce kimono, drewniane sandały oraz czerwony słomkowy kapelusz lub czerwoną parasolkę na głowie.
Pomimo swojego dziecięcego zachowania i wyglądu mogą być odpowiedzialni za nagłe i niszczycielskie opady deszczu. Gdziekolwiek się znajdą nad ich głowami pojawiają się ciemne chmury, z których pada deszcz. Są oni nieśmiali i rzadko wchodzą w bezpośrednie interakcje z ludźmi. Pomimo to uwielbiają kraść parasolki i nosić je jako kapelusze.

Jest niskim i pulchnym yokai. Jego głowa jest porośnięta matowymi, tłustymi włosami. Jest żarłoczny – zdarza się, że zjada ludzi kiedy jest niezwykle głodny. Można spotkać je na ulicach, w alejkach i przy śmietnikach. Wszędzie tam, gdzie mogą znaleźć jedzenie.
Zwykle jego interakcja z ludźmi kończy się chodzeniem za ofiarą, pokazywaniem jej języka i odciąganiem swoich powiek w dół.

Zdeprawowany duch, który podgląda zza parawanów, uchylonych drzwi i z szaf. Nie jest on niebezpieczny. Po prostu uważnie obserwuje. Jest niesamowicie wysoki (ok 2 metry). Jego ciało jest podłużne i liche. Nosi białe szaty sięgające do ziemi. Ma długie czarne włosy i zęby pełne próchnicy. Bywa mylony z yurei jednak ich jedynym podobieństwem jest ich wygląd. Najchętniej podgląda kochanków w trakcie miłosnego aktu.

Jest to wspólne określenie dla demonów lasów, bagien, gór, torfowisk i im podobnych. Mają twarze przypominającego ludzkie jednak ich ciała to ciała bestii. Żywią się zwłokami. Niektóre z nich przejmują choroby zjadanych zmarłych i roznoszą je na żywych, z którymi mają kontakt. Atakują żywych dopiero przyparte do muru. Ludzie często je zabijają w obawie o zarazy i plagi.

Duchy przyjmujące wygląd błotnistych ghouli. Są to dusze osób, które zbyt ciężko pracowały w polu. Wracają do świata żywych żeby nękać swoich panów, którzy przyczynili się do śmierci pracownika przez przemęczenie. Straszą tak długo aż właściciel pola nie zacznie traktować pracowników jak należy.

Można ją spotkać w alejkach i ciasnych ulicach. Pojawia się ona tylko w nocy. W ciemności nie można ich odróżnić od zwykłej kobiety. Mają jednak niesamowicie długie włosy, które zakończone są cienkim, ostrym hakiem.
Poluje na samotnych, młodych mężczyzn. Uśmiecha się do niego a jeśli on zrobi to samo atakuje go. Rozpuszcza swoje włosy a hak z niesamowitą szybkością zanurza się głęboko w ciele ofiary. Jest silniejsza niż jakikolwiek człowiek. Rozdziera denata na kawałki po czym pożera go.
Jeśli jednak mężczyzna jest zwinny i szybki ma szansę uciec. Hari onago bowiem przestaje gonić swoją ofiarą jeśli ta dotrze do bramy lub drzwi. Następnego dnia na drzwiach lub bramie widać głębokie cięcia pozostawione przez sfrustrowanego demona.

Potężne duchy zamieszkujące w lalkach. Spełniają każde życzenie swojego właściciela Każde życzenie twórcy jest dla lalki rozkazem. Dzięki nim ludzie szybko stają się bogaci i odnoszą sukces. Jest jednak haczyk : kiedy jedno życzenie zostanie spełnione duch musi otrzymać nowe. Ten wzór powtarza się w kółko i w kółko. Często zdarza się tak, że nawet śmierć właściciela nie jest w stanie uciszyć demona. Często podąża on za zmarłym do zaświatów.
Powstają przez długi i skomplikowany rytuał. Osoba, która chce stworzyć Hinnagami musi zebrać ziemię z grobów osób pochowanych za dnia. Ziemia musi być zbierana każdego dnia przez trzy lata. Następnie ziemie miesza się z ludzką krwią aż nie osiągnie konsystencji gliny. Powstały materiał należy ulepić w kształt lalki. Twórca musi zostawić ją na ruchliwej drodze, żeby została podeptana przez tysiąc ludzi. Dopiero wtedy raz jeszcze kształtuje się i wypala lalkę. W ten sposób właśnie powstaje przeklęta lalka, która spełnia życzenia.

Jednookie gobliny wielkości dziecka. Ogolone na łyso w malutkiej buddyjskiej szacie. Są one nieszkodliwe dla człowieka w porównaniu do innych yokai. Ich największą zbrodnią jest pojawianie się nagle i straszenie ludzi. Sprawia im to niezwykłą frajdę.
Oprócz psot odgrywają ważną rolę. 8 grudnia wychodzą w nocy na ulice sprawdzając, które rodziny w danym roku były dobre, a które złe. Zdobyte informacje przekazują bogom, którzy decydują, czy następny rok będzie dla danego rodu łaskawy czy też nie.

Parada setki demonów, która odbywa się w niektóre letnie noce. Biorą w niej udział przeróżne yokai. Wszystko odbywa się tak jak na tradycyjnych Japońskich paradach. Pełne śpiewów, muzyki, tańca. Mądrzy ludzie podczas pochodu zostają w swoim domu. Tylko głupcy wychodzą żeby przyjrzeć się potworom często kończąc przy tym marnie.

To duchy osób, które popełniły samobójstwo poprzez powieszenie się. Nawiedzają żywych i namawiają do popełnienia samobójstwa. Poszukują osób, które zajmą ich miejsca w piekle. Dusza samobójcy może się reinkarnować dopiero wtedy, kiedy duch namówi kogoś do samobójstwa. Wtedy dusza ofiary zajmuje miejsce Itsuki w piekle, a ten sam może z niego odejść by się odrodzić.
Są to dusze zmęczone czekaniem na samobójców i biorą sprawy w swoje ręce. Tak długo prześladują żywego, aż tamten się powiesi. Przychodzą tylko gdy ich ofiara jest sama. Ich wpływ jest tak silny, że nawet szczęśliwe osoby zaczynają myśleć o targnięciu się na własne życie. Aby odegnać demona należy przeprowadzić egzorcyzm.

Cień kobiety, który można dojrzeć przez okna, drzwi, kątem oka. Kiedy jednak podejdzie się do nich lub zapali światło znikają. Pojawiają się w środku nocy. Nie wydają żadnego dźwięku, nie wywołują żadnych interakcji z domem ani nie krzywdzą domowników. Legendy mówią, że w domu, w który pojawia się Kage onna niedługo pojawi się również prawdziwy duch.

Demon, który powoduje senne paraliże. Siada na klatce piersiowej, stoi i wpatruje się znad łóżka lub lewituje niczym odbicie śpiącego. Powoduje strach, niewyspanie. Jeśli pojawia się często może prowadzić do bezsenności,depresji lub napadów lęku.

Te śmiesznie wyglądające demony przybierają kształt tradycyjnych Chińskich parasolek. Mają jedno duże oko, cienki i długi język. Mogą mieć jedną lub dwie nogi na których podskakują. Nie są specjalnie przerażającymi demonami. Ich ulubionym zajęciem jest podkradanie się do ludzi straszenie ich. Zakradają się liżą swoim długim, oleistym językiem.

Duch osoby grzeszącej obżarstwem, która przeniosła swoją obsesje jedzenia w zaświaty. Jego wygląd często bywa groteskowy. Pojawia się nocą przed restauracjami, barami, maszynami z jedzeniem lub straganami.
Jego jedyna aktywność to jedzenie. Ciągle odczuwa głód. Grzebie w śmietnikach, wywraca stragany, atakuje maszyny z jedzeniem i podnosi z ulic wszystko co można zjeść. Nie liczy się dla niego to, czy jedzenie jest świeże czy zepsute.

Na temat tego demona krąży wiele wersji legend. Jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych przez popkulturę yokai. Szerzej znana jako Kobieta z rozciętymi ustami. Wróciła z zaświatów żeby siać terror i zadawać cierpienie. Jej usta rozcięte są od ucha do ucha. Swoją okropną twarz zasłania bawełnianą maseczką.
Zakrada się w nocy do swoich samotnie spacerujących ofiar i pyta czy uważają, że jest piękna. Jeśli ofiara odpowie, że tak ściąga maskę i pyta czy nadal jest piękna. Jeśli żywy odpowie nie lub zacznie krzyczeć rozcina ofierze usta na wzór swoich. Jeśli odpowie, że tak odejdzie – tylko po to, żeby śledzić żywego do jego domu i tam spróbować go zabić.
Niektórzy twierdzą, że kobieta porywa dzieci, które przetrzymuje w piwnicy swojego opuszczonego domu, w którym niegdyś żyła.

Znany jako… obracacz poduszek. Jest rodzajem zashiki-warashi. Jest to duch dziecka, które nawiedza w sypialniach. Może być ubrany jak Nio, mnich lub samuraj. Pojawia się w nocy kiedy mieszkaniec śpi. Jest irytującym duchem i jedyne co robi to obraca w nocy poduszkę śpiącego. Kradnie poduszkę spod głowy lokatora i kładzie ją pod nogi śpiącego. Jest znany również z innych psikósów takich jak zostawianie śladów w kurzu, roznoszenie błota po domu.

Staruszka, która nawiedza składziki oraz szafy. Wygląda jak niska, brzydka i łysiejąca kobieta w poszarpanych ubraniach. Im ciemniejsza i brudniejsza szafa tym chętniej zadomowi się w nich Nando baba. Nie jest znana z przemocy i nie krzywdzi domowników. Kiedy ktoś otworzy szafę lub składzik demon szybko ucieka. Jeśli zostanie zauważony głośno krzyczy i rzuca się na osobę, która otworzyła szafę żeby go zdezorientować. Potem ucieka w popłochu. Zdarza się, że aby zdezorientować oponenta uderza go szczotką w głową.

Mnich bez twarzy. Można go spotkać na drogach, w sklepach, straganach. Maskuje się idealnie wśród ludzi ponieważ wygląda jak oni. Szybko jednak może zmyć z siebie iluzję normalności ukazując swoje prawdziwe oblicze – a raczej jego brak. Pojawia się nocami na pustych i cichych alejka. Zagaduje żywych i kiedy podejdą zainteresowani odwraca się i zmywa twarz by wystraszyć go. Często działają w grupach. Kiedy spanikowany człowiek ucieka napotyka kolejnego demona, który gdy wysłucha historii uciekającego zmywa swoją twarz z pytaniem - „W ten sposób?”.

Ciężko jednoznacznie opisać wygląd tego demona. Zwykle jest on niewidzialny dla śmiertelników. Na starych obrazach są przedstawiane jako wielkie żywe ściany. Pojawiają się nagle na drodze nie pozwalając na przejście przez nią. Jeśli ktoś zdecyduje się go obejść lub przeskoczyć Nurikabe rozciąga się wzdłuż i wszerz uniemożliwiając to. Potrafi też sprawić, że człowiek traci zmysł orientacji w terenie oraz, że zapomina dokąd miał się udać.

Bogowie śmierci. Opętują i krzywdzą żywych. Wyglądają jak ludzie tyle tylko, że ich skóra jest szara a ciało wygląda jakby było w trakcie rozkładu. Ich ofiary obsesyjnie interesują się śmiercią. Budzi się w nich chęć samobójstwa lub mordu. Są oni zwiastunami bolesnej i tragicznej śmierci osoby, której się objawią lub jej rodziny.

Wygląda jak stara, brzydka kobieta z długim językiem i zniszczonymi włosami. Jest zawsze naga. Większość czasu spędza chowając się w ciasnych miejscach. Głównie w ścinach, sufitach oraz na strychach. Wychodzi ze swoich kryjówek w środku nocy zwisając do góry nogami i strasząc mieszkańców domu.

Duch, który pojawia się w wielu miejskich legendach. Pojawia się pod postacią kobiety. Nie posiada dolnej połowy ciała. Porusza się ona wspierając się na swoich ramionach. Kiedy się porusza słychać regularne „teke teke” - dźwięk, który został jej imieniem.
Poluje pod osłoną nocy na ciemnych drogach. Zadziwiające jest to, że pomimo braku dolnej połowy ciała demon porusza się z niesamowitą prędkością. Według niektórych opowieści jest w stanie dogonić samochód. Źródła nie są zgodne co do tego co dzieje się, kiedy Teke Teke dorwie swoją ofiarę. W jednym się zgadzają – cało z tego spotkania wyjść się nie da.

Mieszka głęboko w górach w opuszczonym domu. Niegdyś człowiek, który został zmieniony w demona. Wyglądem przypomina zwykłą staruszkę. Swoje demoniczne oblicze ukazuje dopiero przed atakiem na ofiarę. Często oferuje nocleg, jedzenie czy odpoczynek. W ten sposób zwabia ofiary do swojego domu. Niezwykle rzadko zdarza się, że podróżnikowi udaje się uciec żywemu.

Zagubione dusze błąkające się po świecie żywych. Zwykle pojawiają się w ubraniach, w których zostali pochowani. Ich włosy są zwykle długie i zasłaniają przerażającą twarz. Często są niewyraźne lub przezroczyste. Unoszą się nad ziemią. Potrafią rzucać klątwy na miejsca i ludzi – przede wszystkim na swoich wrogów. Często ukazują się osobom, które kochały i były im bliskie. Większość z nich została w świecie żywych by dokończyć to czego nie udało się im zakończyć za życia. Wiele z duchów to dusze ludzi, których zwłoki nie zostały odnalezione i nie zaznają spokoju zanim nie zostaną pochowane.

Pojawiają się pod postacią małych dzieci. Zwykle przesiadują w pokoju dziennym. Są to duchy domu. Przez domowników traktowane z szacunkiem i czcią. Zazwyczaj są one też przez mieszkańców kochane. Pojawiają się niezwykle rzadko. Ich obecność jest niczym talizman, który przynosi szczęście, zdrowie i ogólny dobrobyt. Podobno tylko dzieci właścicieli domu są w stanie ujrzeć je wyraźnie i rozmawiać z nimi. Lubią psocić jednak nie są to złośliwe psoty. Chętnie wyjadają słodycze z szafek.

Niektóre kitsune są w stanie opętać istoty ludzkie i powodować, że zachowują się w dziwny sposób. W porównaniu z innymi rodzajami opętania zwierzęcego, kitsune tsuki jest stosunkowo powszechną formą opętania u ludzi. Osoba opętana przez ducha lisa często ma cechy fizyczne, które wyglądają jak lis, takie jak ostrzejsze zęby lub opływowa, spiczasta twarz. Przez większą część historii Japonii - aż do wprowadzenia nowoczesnej medycyny - za choroby psychiczne i szaleństwo zwykle obwiniano kitsune tsuki.
Kiedy kitsune opętuje osobę, często jest to odwet za coś wyrządzonego kitsune - na przykład zabicie jednego z członków jego rodziny. Duch opętania powoduje, że gospodarz zachowuje się nieobliczalnie i emocjonalnie, przez co jest podatny na gwałtowne wybuchy i histerię. Ludzie opętani przez kitsune czasem biegają po ulicach nago, z pianą na ustach i wrzeszcząc jak lis. Kitsune może mówić ustami gospodarza. Ofiary często potrafią mówić i czytać w językach, których wcześniej nie znały. Kitsune może nawet kontrolować swoich gospodarzy jak marionetka, zmuszając ich do robienia różnego rodzaju złych rzeczy. Według folkloru kobiety są bardziej podatne na opętanie przez lisy niż mężczyźni. Mówi się również, że Kitsune opętuje ludzi o słabych umysłach.

Opętanie przez ducha może być spowodowane przez ludzi i duchy, ale często jest to dzieło zwierząt posiadających nadprzyrodzone moce. Jednym z najpowszechniejszych przedmiotów zwierzęcych jest tanuki tsuki - posiadanie przez duchy tanuki.
Kiedy Tanuki opętują istoty ludzkie, ich ofiary rozwijają nowe dziwne cechy osobowości. Jedną z najczęstszych zmian jest obżarstwo. Ofiary stają się bardzo głodne, jedzą i jedzą, posuwając się nawet do zepsutego i zniszczonego jedzenia. Chociaż opętani ludzie nabierają wagi przez to obżarstwo, całe pożywienie trafia do duchów tanuki. Ofiary stają się coraz słabsze, aż w końcu umierają z niedożywienia. Inne typowe objawy opętania Tanuki to niewyjaśniona choroba, melancholia, nadmierna rozmowa, nagłe wybuchy przemocy lub nienormalnie zwiększone libido.
Tanuki opętują ludzi z różnych powodów, ale powszechne to zemsta za zniszczenie jaskini Tanuki lub po prostu jako żart. W rzadkich przypadkach niektóre rodziny ludzkie wykorzystują moc posiadania zwierząt na własny użytek. Niektóre legendy mówią o ludziach oferujących jedzenie starym, dzikim tanuki, oswajających ich, a następnie wykorzystujących ich duchy do opętania wrogów.

Publicznie inugami wygląda identycznie jak zwykły pies, aby wtopić się w społeczeństwo. Jednak jego prawdziwą formą jest wysuszona, zmumifikowana głowa psa, często ubrana w ceremonialne ozdoby. Jego istnienie jest ukrywane przez właścicieli.
Inugami mają wiele wspólnego z innymi chowańcami, takimi jak shikigami i kitsune-tsuki. Inugami są częściej używane na obszarach, na których nie występują lisy, takich jak główne skupiska ludności. Istnieją nawet dowody na starożytną tradycję kultu Inugami rozciągającą się od zachodniej Japonii po Okinawę. Mówiono, że potężni czarownicy potrafią tworzyć te duchy poprzez potworne ceremonie i używać ich do wszelkiego rodzaju nikczemnych czynów. Inugami lojalnie służą swoim panom, wykonując zadania jak wierny pies. Są lojalni tylko jednej osobie lub tylko jednej rodzinie i jeśli nie zostaną poważnie źle potraktowane, pozostaną lojalni na zawsze; te duchy mogą być przekazywane z pokolenia na pokolenie jak pamiątka.
Technika tworzenia tych demonów jest przekazywana z pokolenia na pokolenia, a takie rodziny są znane jako inugami-mochi. Rodziny te chowały swoje inugami na zapleczu swoich domów, pod łóżkami, w kredensach lub w słojach z wodą. Mówi się, że rodzina posiadała tyle inugami, ilu było członków gospodarstwa domowego, a kiedy do rodziny dołączyła nowa osoba, ona również otrzymywała swojego towarzysza. Inugami byli traktowani jak członkowie rodziny przez rodziny inugami-mochi i przez większość czasu poświęcali się, by wykonywać rozkazy swojego pana, ilekroć ich mistrz czegoś chciał. Jednak, podobnie jak żywe psy, czasami urażony inugami może zdradzić pana, który stał się zbyt obraźliwy lub dominujący, brutalnie gryząc go na śmierć. I chociaż inugami, podobnie jak inne znane duchy, zostały stworzone, aby przynosić bogactwo i dobrobyt swoim rodzinom, czasami mogli również doprowadzić rodzinę do ruiny.
Podobnie jak inne tsukimono lub duchy opętania, inugami są istotami o silnych emocjach i bardzo dobrze radzą sobie z opętywaniem niestabilnych emocjonalnie lub słabych ludzi. Zwykle robią to, wchodząc przez uszy i osiadając w narządach wewnętrznych. Ludzie, którzy zostali opętani przez inugami - a nawet jeśli podejrzewano tylko, że dana osoba może być opętana - czekały poważne nieszczęścia. Jedynym sposobem na wyleczenie się z inugami-tsuki jest zatrudnienie innego mnicha do usunięcia go. Może to zająć bardzo, bardzo dużo czasu i wiązać się z dużymi kosztami. Objawy opętania inugami obejmują ból w klatce piersiowej, ból dłoni, stóp lub ramion, uczucie głębokiej zazdrości i nagłe szczekanie jak pies. Niektóre ofiary odczuwają intensywny głód i zamieniają się w żarłoków. Mówi się, że ludzie, którzy umierają będąc opętani przez inugami, mają na całym ciele znaki przypominające zęby i ślady pazurów psa. Inugami może opętać nie tylko ludzi, ale także zwierzęta takie jak krowy i konie, a nawet przedmioty nieożywione. Narzędzia posiadane przez takiego ducha stają się całkowicie bezużyteczne.

Buruburu są czasami określane jako duch tchórzostwa. Podążają za ludźmi i powodują, że drżą ze strachu.
Buruburu rodzą się, gdy ludzie dokonują aktów tchórzostwa, takich jak ucieczka przed bitwą. Opętują ludzi, przywiązując się do kołnierzyków koszul i dotykając ich karku. To powoduje, że ich włosy stają na głowie i wywołuje dreszcze na ich ciałach.

Isogashi to niebieskoskóry potwór z obwisłymi uszami, dużym nosem i ogromnym językiem, który wyskakuje z ust. Biegnie gorączkowo, jakby miał milion rzeczy do zrobienia. Jest to rodzaj tsukimono, klasy yokai opętujących ludzi.
Ludzie opętani przez Isogashi stają się wyjątkowo niespokojni i nie mogą się zrelaksować. Ciągle się poruszają, robią różne rzeczy. Nie jest to jednak nieprzyjemne uczucie. Wręcz przeciwnie, ludzie opętani przez isogashi mają poczucie bezpieczeństwa, wykonując zadania. Siedząc i nie robiąc nic, czują, że robią coś złego.

Jami to ogólne określenie na złe duchy. Są podgrupą chimi lub duchów górskich, chociaż są znacznie bardziej znani ze swojej złośliwości. Termin nie jest jasno zdefiniowany, ale generalnie są one przejawami złej woli gór i lasów, budzonych, by wyrządzić krzywdę ludziom.
Jami są naprawdę niegodziwe i szkodliwe dla ludzi. Ponieważ jest tak wiele różnych złych duchów, które można uznać za dżami, nie ma jednego konkretnego zachowania lub niebezpieczeństwa, które zostało przypisane konkretnie wszystkim dżami. Jednak jedną wspólną cechą jest to, że dżami towarzyszy choroba. Są zdolni do opętywania i zamieszkiwania ludzkich ciał, zarażając chorobami i dolegliwościami swoich ludzkich gospodarzach.

Osoby opętane przez Otorę gitsune wykazują kilka charakterystycznych objawów: po pierwsze, doświadczają nadmiernej wydzieliny z lewego oka. Niespodziewanie zaczyna boleć ich lewa noga. Zaczynają też bez końca rozmawiać o bitwie pod Nagashino, kiedy zostali postrzeleni, i o innych osobistych przygodach, których nigdy nie doświadczyli.
Ofiary opętane przez Otorę gitsune zwykle mogą być egzorcyzmowane przez księży, jednak zdarzają się przypadki, w których ciężko jest pozbyć się demona z ciała ofiary. W takich sytuacjach ofiarom zalecono podróż do świątyni Yamazumi w dzisiejszym mieście Hamamatsu w prefekturze Shizuoka na egzorcyzmy. Dzieje się tak, ponieważ świątynia Yamazumi słynie z poświęcenia wilkom. Wiele wykonywanych tam rytuałów odwołuje się do mocy wilków, aby odpędzić choroby i złe duchy. Mówi się, że lisy są przerażone psami i wilkami, więc egzorcyzm z ich udziałem byłby szczególnie skuteczny w leczeniu kitsune tsuki.

Sunekosuri to małe, złośliwe duchy z prefektury Okayama. Pojawiają się w deszczowe noce na ulicach i zaułkach, po których podróżują ludzie. Najczęściej są opisywane jako psy, chociaż czasami mówi się, że przypominają koty.
Sunekosuri biegnie za ludźmi idącymi w ciemne, deszczowe noce. Ocierają się o ich golenie, wplatają się w nogi i wypychają z nich, dotykają kolan i w inny sposób utrudniają chodzenie. Nie wyrządzają celowo żadnej krzywdy ludziom, chociaż czasami ich otarcie jest na tyle silne, że ktoś się potyka, a nawet przewraca.