Utamara Tao

Za Utamaro krąży list gończy. Uznano go za winnego siedmiu morderstwom - zresztą słusznie (choć niektórych, do których przyłożył rękę, z nim nie powiązano). Na celowniku policji był od dłuższego czasu, ale dopiero niedawno udało im się zebrać wystarczające dowody, by móc go aresztować i postawić przed sądem.
Do osiemnastego roku życia mieszkał głównie w sierocińcu (z krótkimi przerwami na domy zastępcze - żadna rodzina nie postanowiła zatrzymać go na dłużej), ale niespecjalnie sprawiał problemy wychowawcze.
Od biologicznej rodziny został zabrany mając zaledwie trzy lata. Bywały chwile, gdy do nich jeździł, głównie na święta lub wakacje. Powód, dla którego został im odebrany? - bieda, jak i przemoc. Matka starała się jak mogła, aby im go oddali, czasem nawet nachodziła go pod szkołą i próbowała zaciągnąć do domu. Niekiedy jej się udawało, ale głównie wtedy, gdy chodził jeszcze do podstawówki. Zawsze na wieczór sprowadzano go z powrotem do sierocińca, ponieważ ich dom był pierwszym miejscem, który sprawdzano, gdy Utamara nie zjawiał się do ciszy nocnej.
W dzieciństwie był dość apatyczny; gdy był w rodzinnym domu praktycznie się nie odzywał, rzadko kiedy reagował na to, co się do niego mówiło. To doprowadzało rodziców do frustracji i choć dochodziło do szarpaniny, to nigdy go nie uderzyli.
Późniejsze morderstwa, jak i apatyczne zachowanie w dzieciństwie, miało swoje podstawy. To, co działo się z nim w sierocińcu, nie było na porządku dziennym. Nie było też tym, co powinno go kiedykolwiek spotkać jako dziecko. Niestety nie zawsze można wprost zweryfikować popędów dorosłych opiekujących się nieletnimi.
Pierwszą ofiarą był jeden z opiekunów, którego Utamara odwiedził po latach. Mężczyzna zgrywał głupka, zachowywał się tak, jakby nic nigdy nie miało miejsca - i poskutkowało to rękoczynami, które przez zbierające się w ciągu tych wszystkich lat przerażenie i gniew popchnęły go do odebrania mu życia. Gdy na światło dzienne wyszły praktyki stosowane przez nieżyjącego już mężczyznę, jeden z tropów prowadził do Utamary.

  — On? Nie. Mieliśmy dobre relacje. Nigdy mnie nie dotknął. Pomagał mi
    z poradzeniem sobie z sytuacją w domu.

Jako że nie było żadnych dowodów na to, jakoby się z nim kiedykolwiek kontaktował lub spotkał, nie zabierano mu więcej czasu.
To spowodowało problemy z relacjami. Nigdy nie pozwolił nikomu na zbliżenie się do niego, pomiędzy sobą a resztą ludzi stawiał mur. Zbliżenia fizyczne wzbudzały w nim gniew, odznaczał się zbytnią dominacją i agresją, aby już nigdy nie potraktowano go tak samo, jak w dzieciństwie. Jedna z takich sytuacji również zakończyła się śmiercią.
Reszta morderstw nie była przypadkowa. Odbywały się głównie na mężczyznach, którym się spodobał (a którzy mogli mieć rodziny, dzieci; którzy w klubach podrywali nieletnich lub napastowali innych seksualnie), a którzy wzbudzali w nim obrzydzenie i budzili wspomnienia z sierocińca. W nich wszystkich widział swojego dawnego opiekuna, którego - tak samo jak pozostałych - zabił z zimną krwią. Po wszystkim starał się dokładnie zatuszować ślady, tak aby nic nie prowadziło do niego.
Do Oguni zjechał na nocleg, zatrzymał się w hotelu, a kiedy wczesnym rankiem chciał wyjechać… nie mógł. Oryginalnie zmierzał do Yasuhisacho, gdzie w lasach czekał na niego stary, opuszczony i zapomniany dom, na który natknął się kiedyś podczas jednej z wycieczek. Z niego po przynajmniej roku miał zamiar udać się do Tajwanu. Miał przygotowany cały plan krok po kroku, biorąc w nim pod uwagę zainteresowanie jego osobą, jak i ograniczenie w poruszaniu się, nawet potrzebne dokumenty, ale wszystko szlag trafił.
Nie wierzył w żadne opowieści o tym miejscu, które próbowali wcisnąć mu mieszkańcy. Starał się wydostać stąd na wszystkie sposoby - główną drogą, poboczną, nawet lasem czy polami, zostawiając swój samochód pod hotelem - nic. W demony nie dał wiary, dopóki sam nie przekonał się na własnej skórze i tylko szczęście pozwoliło mu uciec.
W Oguni posługuje się fałszywym imieniem i nazwiskiem - Saemon Matsuno - oraz pod te same dane posiada sfałszowany dowód i prawo jazdy. Wziął jednak ze sobą również swoje prawdziwe dokumenty.
Trudno go sprowokować, a w krytycznych sytuacjach zachowuje zimną krew i racjonalne myślenie. Nie daje ogarniać się panice, myśli trzeźwo i kalkuluje wszelakie opcje. Ponadto na co dzień jest spokojny, czasem aż nazbyt, jednak zdarza mu się powiedzieć rzeczy, przez które można by kwestionować jego stabilność psychiczną.
Nim znalazł się w mieście, chodził do psychiatry i przyjmował antydepresanty wraz z tabletkami na uspokojenie i bezsenność. Chociaż ma ze sobą jeszcze kilka listków, nie wie, co zrobi, jeśli mu ich zabraknie. Bez nich ma tendencję do omamów i niepoprawnego wyciągania wniosków.
Ma silną wolę przetrwania. Nawet jeśli miasto to jest odcięte od świata od niemalże 30 lat, tak jego czujność nie spada. Zrobi wszystko, byle tylko nie zostać złapanym - dlatego wie, że powinien się ciągle przemieszać, a to miejsce skutecznie mu to uniemożliwia.
Po ukończeniu szkoły średniej i odbyciu odpowiednich szkoleń zaciągnął się do “sił samoobrony”, tj. wojska - do sił lądowych. Tam nauczył się obsługi broni palnej, a sam należał również do klubu strzeleckiego, stąd pozwolenie na broń.  
Poza solidnymi ćwiczeniami na siłowni czy treningami w wojsku, był uczestnikiem klubu MMA. Teraz już z niego zrezygnował, ale udało mu się dostać w mieście worek treningowy, który trzyma w pokoju hotelowym.
Od dziecka interesował go survival - sztuka przetrwania. Często jeździł na wycieczki pod namiot, czy to organizowane przez szkołę lub miejscowe instytucje. Wyjazdy takie, na które zapisywał się przez kilka lat, nauczyły go podstaw przeżycia w ekstremalnych warunkach, mając ze sobą zaledwie kilka rzeczy. Gdy dorósł, sam zaczął jeździć po kraju. Zna się na nożach, na użyciu ich, na tym, gdzie szukać jedzenia w dziczy, jak je zdobyć lub gdzie znaleźć schronienie albo jak je zrobić. Po prostu - jak nie dać się zabić.
Prócz noży, ma ze sobą pistolet i naboje, które chowa w pokoju hotelowym. Ponadto wraz ze sobą przywiózł namiot, śpiwór termiczny, filtr do wody, flarę, apteczkę i inne drobiazgi, które miały mu pomóc w przetrwaniu w lesie. W razie pytań - jechał na biwak.
Lubi czytać o teoriach spiskowych, choć sam w nie nie wierzy. Jeśli chodzi o literaturę, preferuje popularnonaukową, nie przepada natomiast za poezją wszelakiego rodzaju.
Nie pali, nie pije. Prócz leków nie bierze nic, co mogłoby wpłynąć na jego sposób myślenia/postrzegania; niczego, co mogłoby go rozproszyć i przez co mógłby stracić czujność.
W Oguni jest od zaledwie kilku dni; na razie nie podjął żadnej pracy, wierząc, że niedługo się stąd wydostanie. W Fukuoce natomiast - po odejściu z wojska - trudnił się instruktażem samoobrony. Ma również uprawnienia do instruktażu z survivalu.