Junko Tsunoda

Pochodzenie: Oguni
Organizacja: -
Pozycja: -
Miejsce pracy: Jej własna chata, czasami dorabia w Onsenie Kasegi, oferując zabiegi kosmetyczne
Stanowisko: Wyrabia leki, kosmetyki i olejki; masuje i nakłuwa ludzi, żeby im się lepiej żyło.
Zdolność specjalna: -

– Potrafi sporządzać lekarstwa, kosmetyki, a także trucizny. Wszystko z użyciem oguńskiej roślinności. O tym ostatnim nie mówi głośno, ale jeśli chcesz wysłać małżonka na drugą stronę w trybie przyspieszonym, bo wizja spadku kusi bardziej od ciepłej szarlotki od babci, ona ci w tym chętnie pomoże. A może potrzebujesz czegoś na kaca, bo trochę za bardzo wciągnęła cię wczorajsza impreza? Coś na łupież, zgagę, na piękną cerę, na ból brzucha, poparzenie i co tam sobie jeszcze zażyczysz? Junko na pewno coś wykombinuje.
– Jest świetną ogrodniczką.
– Preferuje towarzystwo roślin i zwierząt oraz yokai, dobrze czuje się z dala od zgiełku miasta. Mieszka w niewielkim domku w zachodnim stylu, który jest również jej pracownią i gabinetem. Dom zasila przez agregat prądotwórczy. Zimą pali w piecu. Nie ma telefonu, więc żeby umówić się na wizytę, musisz ja odwiedzić osobiście.
– W wolnych chwilach lubi oglądać filmy. Jest stała bywalczynią wypożyczalni. Pomimo dość obojętnego nastawienia do relacji przyjacielskich z resztą miasta, jest bardzo zainteresowana życiem poza Oguni. Filmy dają jej chwilową możliwość oderwania się od rzeczywistości. Wcale nie wpływa to na nią dobrze.
– Kolor oczu zawdzięcza bardzo bliskiemu spotkaniu z mushi. Została niemalże przeciągnięta na „drugą stronę”. Miała wtedy kilka lat. Od tego czasu jest jeszcze bardziej wyczulona na mushi i yokai. Ma do nich ogromny szacunek i wie jak groźne potrafią być.
– Pomimo wielkich chęci i niezależności, pozostaje bezbronna. Brak jej umiejętności samoobrony, a co dopiero walki. W związku z tym zawsze nosi przy sobie niewielki nóż. Do ścinania roślin, który może posłużyć jako broń w nagłych wypadkach. Tak, bez wahania by go użyła.
– Jej rodzina od lat trudzi się prowadzeniem onsenu. Junko nie chciała kontynuować tradycji. Bo nie. Bo to za dużo hałasu, za dużo ludzi i głosów. Więc przeniosła się do lasu. Jak na dzikuskę przystało.
– Bezpośrednia, nieugięta, z własnym kręgosłupem moralnym.
– Pomimo wielkich chęci i niezależności, pozostaje bezbronna. Brak jej umiejętności samoobrony, a co dopiero walki. W związku z tym zawsze nosi przy sobie niewielki nóż. Do ścinania roślin, który może posłużyć jako broń w nagłych wypadkach. Tak, bez wahania by go użyła.
– Porusza się wszędzie na rowerze. Piękny, jasnoniebieski rumak ma swoje lata, ale śmiga jak najnowsze Ferrari. Ma nawet dzwonek i koszyk!
– W wolnych chwilach rysuje węglem. Własne sny, pejzaże, wspomnienia, napotkane twarze i inne.