Teren świątynny

Był przyjemny listopadowy dzień, kiedy młody mężczyzna postanowił wynurzyć się z swojej przyjemnej norki, aby przejść się po świątynnym terenie. Był dziś umówiony na małe spotkanie nie tylko ze swoim bratem, ale też i jeszcze jedną tajemniczą osóbką, którą bardzo lubił. Jako, że postanowił zebrać się ciut wcześniej miał chwilę wolną do namysłu. Ubrany w swoje czarnej barwy szaty przewiązane czerwonym obi, z długimi czarnymi zadbanymi włosami uwiązanymi w opadający na plecy kucyk wędrował w okolicach głównej bramy, przyglądając się średnio zadbanemu budynkowi i jego okolicom. Minęło już tyle czasu odkąd ta wioska stała się odcięta od świata. On sam nawet nigdy nie pamiętał okresu kiedy życie było jako takie normalne, nawet wtedy jeszcze nie istniał. Kto by się spodziewał, że minie tyle lat i będzie prawie zero postępu nad tym by poprawić jakoś stanu życia mieszkańców. Ba można powiedzieć nawet, że jest gorzej zamiast lepiej. Trzeba będzie się w końcu powoli wziąć za próbę rozwiązania tego sekretu. On sam powoli się uczył swoich kapłańskich obowiązków, a także jakiś elementarnych podstaw jak trzymać miecz by się nie kaleczyć, po to właśnie by móc potem zacząć skutecznie działać. Teraz był na siebie delikatnie zły, że może za bardzo opóźniał czas. Pokręcił jednak po chwili głową i poklepał się po policzkach. Nie było sensu zawracać głowy negatywnymi myślami zwłaszcza, że złe duchy właśnie się takimi karmią. Właśnie kiedy miał iść w kierunku głównej bramy dostrzegł swojego brata. Zamachał mu z radosnym uśmiechem wołając przy tym.
- Oiii tutaaaaj! - po czym rozejrzał się wokoło konspiracyjnie przypominając sobie w sumie, że chciał pogadać o może mniej lub bardziej prywatnych sprawach. Nie żeby było w tym miejscu zbyt wiele ludzi, a już na pewno nie obcych, ale kto wie. Czasem się zdarza, że przypałęta się jakaś niewinna naiwna duszyczka.
- Hitomi, ładnie to tak kazać mi czekać? Już zastanawiałem się czy pora się na Ciebie obrazić. Stałem tak smutno wpatrując się w słońce i kwiatki jakbym był poetą. Jakby zaczął pisać wierze to by była tylko i wyłącznie twoja wina! - powiedział zaczepliwie, chociaż prawda była taka, że się jego brat w ogóle nie spóźnił. Mógł sobie jednak z tego nie zdawać sprawy, co było dla Oitsume korzyścią. - Będziemy mieli do omówienia parę rzeczy. Trzeba przyjąć w końcu jakąś przemyślaną taktykę by zacząć wyciągać nasz ród z bagna. To po pierwsze. Po drugie, trzeba będzie zacząć jakąś mądraliśnie rozkminiać jak spełnić naszą robotę i zakończyć tą porę na nawiedzone miasto. A po trzecie muszę zdobyć nowy wachlarz, ten ostatni co mi podarowałeś na urodziny już nie mogę używać bo się jeszcze uszkodzi z starości..

W cichym pokoju siedział przy niewielkim drewnianym stoliku młodzieniec o długich kruczo czarnych włosach rozlewających się wokół niego i rozsypujących po podłodze niczym mroczna kurtyna. Pokój umeblowany był klasycznie, ale widoczne było, iż nie był odnawiany od wielu lat. Na stoliku rozrzucone były najróżniejsze kwiaty, głęboko fioletowe wisterie, rumiane hortensje i śnieżno białe lilie wodne, które Hitomi sprawnie układał w bukiet swoim chudymi dłońmi. Po jeszcze chwili pracy dołożył niewielką gałązkę wiśni pełną pudrowo różowych niewielkich kwiatów i westchnął z nutą zadowolenia. Następnie zerknął na stary zegar, wiszący wysoko na ścianie naprzeciwko i pośpiesznie wyciągnął z szafki stolika białą wstążkę. Sprawnie związał część swoich czarnych włosów z tyłu głowy, po czym wstał z miejsca, wyrównując swoje kimono. Kiedy stwierdził, że wygląda adekwatnie na wyjście, chwycił delikatnie bukiet i pokierował się do wyjścia. Jakiś czas temu jego starszy brat powiedział mu, że ma zamiar dowiedzieć się co się tak naprawdę dzieje z naszym miastem, że jesteśmy niczym zamrożeni w czasie i dlaczego jest, tak jak jest w sprawie naszego rodu. Osobiście Hitomi czasem sam się nad tym zastanawiał, ale w sumie przyzwyczaił się do swojego życia i starał się zaakceptować, to jak się sprawy mają. Jednakże w głębi serca stale czuł dziwny niepokój. Nagle został wytrącony ze swojego zamyślenia przez głośne wołanie. Rozejrzał się, szukając źródła dźwięku i okazało się, że to ubrany na czarno z widocznie odróżniającymi się czerwonymi elementami młody mężczyzna pełen energicznej aury. Nie mógł być to nikt inny niż jego starszy brat, Oitsume. Skłonił się lekko w powitaniu, a słysząc bełkot brata o jego spóźnieniu, jedynie się uśmiechnął, a mentalnie przewrócił oczami.
- Z wielką przyjemnością posłuchałbym jakie piękne utwory starszy brat by napisał.
Stwierdził z bardzo przejętą miną. - Rzeczywiście mamy dużo rzeczy do zrobienia, więc plan działania jest dość istotny.
Jednakże, kiedy usłyszał o starym wachlarzu, delikatny uśmiech zszedł z jego twarzy. Faktycznie ów wachlarz, który był prezentem sprzed wielu lat, musiał być już bezużyteczny, przez co Hitomi poczuł lekki wstyd, że do tej pory jego brat posługiwał się przez niego czymś tak niewartym. Spojrzał w stronę zachodzącego słońca, trzymany w rękach bukiet kwiatów dodawał jego postaci pewnej melancholii.
- Oczywiście postaram się zdobyć dla brata należyty wachlarz. Proszę nie trapić się z tym starociem.
Odpowiedział, po czym zaczął kierować się powolnymi krokami w stronę bramy.
- Lepiej już chodźmy, bo jeszcze się spóźnimy. A tak w ogóle, to jak minął bratu dzień? Dzisiaj byłem trochę zajęty pracą w ogrodzie i nie mieliśmy okazji się spotkać.

Kobieta stojąca przed lustrem wygładzała niepowołane fałdy na koszuli i długich spodniach. Zostało jej niewiele czasu do umówionego spotkania, ale to nie był dla niej problem. Spojrzała na stoliczek w swoim pokoju, na którym leżał mały pakunek zawiązany w chustę z motywem jesiennych liści oraz niewielką listą zapełnioną po brzegi drobnym pismem. Wzięła pakunek, stwierdzając, że na tę okazję akurat nie potrzebuje swojej karteczki. Przed wyjściem kątem oka również zahaczyła o łuk i strzały położone w rogu pokoju, jednak te tym bardziej jej nie byłby potrzebne. W końcu jest pacyfitską oraz wybiera się na pokojowe spotkanie ze swoim przyjacielem. Szybko wybyła ze świątyni bardzo szybko zbaczając ze znanej wszystkim trasy, idąc ścieżkami znanymi tylko jej samej. Skróty były bardzo praktyczne, nie tylko oszczędzały czas, ale też i niechciane spotkania czy wścibskie spojrzenia. Oczywiście miały swoje wady, akurat jesienią były to dary natury, w postaci pożółkłych liści plątających się jej w strój miko oraz czarne długie włosy.
Dotarła na miejsce spotkania przed osobą, z którą była umówiona. Przynajmniej miała chwilę by ogarnąć się nieco po swojej podróży. Strzepała wszystkie liście zaplątane w spodnie i jej długie rękawy, nieświadomie nie zwracając uwagi na te, które zostały w jej włosach. Gdy mężczyźni zbliżyli się w jej okolicę, zdecydowanie mogli ją najpierw poczuć, a następnie zobaczyć. Otaczał ją delikatnych zapach lilii. Zdziwiona dostrzegła w oddali, nie jedną sylwetką, a dwie. Oczywiście utrzymywała uśmiech na twarz, chociaż nie spodziewała się, że będą tu w trójkę. A może Oitsume mówił jej, że weźmie ze sobą brata…? Nie mogła sobie teraz przypomnieć, jednak w tym momencie mogła tylko zaakceptować jego obecność. Gdy byli na tyle blisko by mogli ją usłyszeć przywitała się ciepło.
- Witaj Oitsume, cóż za knowania tym razem mi przedstawisz? I witaj… - tu na dłużą chwilę spauzowała - Hiyori… - powiedziała bardzo cicho i niepewnie, wręcz do siebie niepodobnie, żałując, że nie wzięła swoich notatek.
Również na dzień dobry wepchnęła mały pakunek starszemu mężczyźnie, tylko dodając
- Postanowiłam ci przynieść pozostałości z moich wczorajszych eksperymentów… Niestety nie wiedziałam, że będzie nas dziś więcej, więc “resztki” zostały przewidziane tylko dla jednej osoby - po czym dodała wrednie - na randki też będzie chodzić razem?

- Ja Ci dam posłucham z chęcią, to jest jak zamach na moje jesteństwo. Co moje obrazy Ci nie wystarczają hmm? Ty wredniolcu. - Odpowiedział swojemu obrażonym głosem, choć oczywiście go tak naprawdę to nie przejęło. Klasyczne przekomarzanie rodzeństwa, nic nowego ani specjalnego.
- I to nie "nie warty staroć", jest teraz po prostu zbyt cenny by go nosić. Będę go trzymać tam gdzie będzie bezpieczny. - stwierdził smutno, bo naprawdę lubił ten wachlarz i dużo dla niego znaczył. Wcale nie uważał go za niepotrzebny. Zawierał tyle wspomnień oraz był tak ciepłym wspomnieniem, nie chciał by się kompletnie zepsuł. Więc ułożył go sobie na ładnym podeście, który udało mu się jakoś załatwić.
- A przyjemnie. Choć to nie jest aż tak zaskakujące kiedy jesteśmy zamknięci w powtarzającym się świecie, w którym każdy dzień mija podobnie. Wręcz można się zastanawiać ile razy nasza rzeczywistość przeminęła. Może wszyscy już zginęliśmy przez yokai i tak naprawdę powtarzamy nasze życie próbując aby zmienić naszą przyszłość? - zapytał przedstawiając niby głębokie przemyślenie, chociaż tak naprawdę chciał po prostu mądrze zabrzmieć. Właściwie poza tym, że czasem można by było narzekać, że życie jest tutaj nieco monotonne, to nie widział większego znaczenia w takim rozmyślaniu. Czy się powtarzają czy nie, póki mają szansę iść do przodu to nie ma raczej większego znaczenia. Następnie dojrzał pojawiającą się pięknie wyglądającą damę z innego rodu, która nie wydawała się śledzona. Młodzieniec skłonił się przed nią trzymając ręce w znaku szacunku, bo co jak co, ale wypada zachować choć odrobinę kultury w tych czasach. Na to co jednak powiedziała pokazał jej bezczelnie język.
- A co wstydzisz się tego pięknego wojownika? - zapytał złośliwie po czym przyjął podarunek oboma rękoma, dziękując przy tym i wpatrując się w niego ciekawsko. Choć kusiło go by otworzyć to wiedział, że nie wypada. Trochę go zdziwiło taka bezceremonialność, ale z drugiej strony Otoha była bardzo.. osobliwą postacią.  - Wracając do tematu, który już zacząłem. Musimy zacząć wykonywać dwa ważne zadania, po pierwsze przywrócić Yama do świetności, po drugie ruszyć z śledztwem na temat tego co się wydarzyło lata temu, że spadła na nas klątwa i jak się jej pozbyć. Jak mam być szczery oba można jednocześnie, ale wole osobiście skupić się na pierwszym. Przydałoby się na początek chyba podjąć decyzję jak powinniśmy traktować relacje z turystami. Z jednej strony jako jedyni nie są uprzedzeni, z drugiej może nam mocno przeszkodzić z odzyskiwaniem zaufania mieszkańców.

- En, jest trochę monotonnie... - Nie poruszył już tematu wachlarza, jedynie zaczął się zastanawiać i analizować swoje ostatnie dni i to jak w sumie codziennie robił mniej więcej to samo, nie wychodząc poza teren świątyni ani na moment. Mówiąc szczerze, miał ochotę już od dłuższego czasu przejść się przez centrum miasta, ale mogłoby to przysporzyć kłopotów, a nie chciał powtarzać tego jeszcze raz. Po krótkiej chwili uśmiechnął się przebiegle do Oitsume i dodał: - Tak w ogóle to z taką wyobraźnią mógłbyś zostać naprawdę świetnym poetą, czas chyba zmienić zawód.
- Niedługo spotkali na drodze kobietę, która wyglądała na tą samą, o której mówił mu Oitsu. Kiedy pomyliła jego imię, tylko się uśmiechnął i także lekko skłonił na powitanie. Czuł, że poprawienie jej jest trochę nie na miejscu, chociaż w sumie to nie byłoby nic wielkiego, ale z drugiej strony jego imię też nie jest czymś bardzo ważnym, no ale skoro mają razem współpracować, to chyba trochę jest? Jako że bardzo rzadko spotykał nowe osoby, z którymi miał mieć jakąś dłuższą relację (chodzi o turystów, których czasem spotyka) czuł się nieswojo i trochę niepewnie, a szmer jego nerwowych myśli mącił mu w głowie i można było zauważyć małą kroplę potu spływającą po jego uśmiechniętej twarzy. Natomiast na zabawne pytanie o chodzeniu na randki zaśmiał się cichym 'hahahaaa' a po jego twarzy zaczęło spływać więcej kropelek, zdecydowanie też nie pomógł komentarz jego brata, przez który obiecał w myśli zemstę, kiedy wrócą już do domu. Odzyskując w końcu równowagę psychiczną, jeszcze raz się skłonił i przywitał.
- Miło mi poznać, jestem Hitomi, brat wiele mi o tobie opowiadał. - Wręczył jej szybko niewielki bukiet kwiatów, spoglądając w dół, długie czarne rzęsy przykryły jego barwne oczy. - Są z mojego ogrodu, zaczęły obumierać, więc by się jedynie zmarnowały. 
Słuchając wypowiedzi Oitsumie zaczął znowu myśleć nad problemem ich rodu, który był bardzo tajemniczy i mroczny. Są teraz tak bardzo na dnie, że potrzeba chyba cudu, aby udało im się wrócić wszystko do normalności. Albo potrzeba wiele pracy. Albo dobrego pomysłu.
- Myślę, że turyści są ważną sprawą, jako że mogą pokazać mieszkańcom, że nie ma się co nas obawiać. Tylko jak to wykorzystać? Może zorganizować jakieś wydarzenie dla ludności,  jeśli wyjdzie dobrze, nasza reputacja też pewnie by wzrosła. - Zaczął spokojnie mówić, twarz niewyrażająca żadnych emocji. Na chwilę się zatrzymał, przekrzywiając głowę i patrząc pytająco na starszego brata. - Czemu mieliby nam przeszkodzić z odzyskaniem zaufania?

Otoha przyjęła kwiaty od młodego Yamy uśmiechając się przy tym. Rzuciła kolejne wredne spojrzenie Oitsume i kolejnie dodała:
- W sumie rób jak chcesz, ale jak będziesz ze sobą zabierał Hitiomiego to żadna panna już na ciebie nie spojrzy przy takiej konkurencji - zamachała mu kwiatami przed nosem.
Wysłuchała uważnie planu młodzieńca. Ach, te jego uroczo naiwnie pozytywne plany. Właściwie bardzo dobrze by było, gdyby udało się oba problemy rozwiązać, ale nie bez powodu istnieją one tak długo. Ciekawe czy będzie jej dane zobaczyć jak Oitsume dokonuje cudów, czy też może jak w końcu jego pozytywny duch zostanie skruszony od porażki.
- Mój drogi, słodki Hitomi-chan, twoje myślenie jest jeszcze takie niewinne, miejscowi nienawidzą turystów, w końcu co za szaleńcy przychodziliby do naszego miasteczka odciętego od reszty świata, gdy my tu cierpimy, a oni po prostu tu sobie wchodzą, bo szukają rozrywki, was już nienawidzą za istnienie, więc połącz teraz ze sobą te dwa wątki - wyjaśniła milutkim tonem. Następnie zwróciła się do Oitsume - i jak mój drogi chcesz tego dokonać? Teraz nagle w trójkę rozwiążemy zagadkę klątwy, która spowija Oguini od lat? Jestem ciekawa co tym razem wymyśliłeś.

- Hmm na pewno? A Ty też wolisz mojego braciszka? - Zapytał się spoglądając na nią z delikatnym uprzejmym uśmiechem podnosząc przy tym jedną brew. Nie rozglądał się specjalnie za żadną partnerką.  No może przynajmniej na razie.
- Jeszcze raz mi powiesz, że będę dobrym poetą i obiecuję będziesz żałował. Twoje słynne sandałki nagle zaginą i co wtedy zrobisz hmm hmm? Nic nie zrobisz od co! - założył na siebie ręce w udawanym fochu po czym pojawił się błysk w jego oczach kiedy usłyszał co mówicie.
- Oboje macie racje. Zwłaszcza Hitomi Ty potrafisz bardzo szybko dostrzec wspaniałe rozwiązania. Otóż nasz klan dawnymi czasami odpowiadał za przygotowania festiwali. Nic tak nie jednoczy ludzi jak wspólne świętowanie. To jednak nadal trochę mało. - stwierdził po czym zaczął zmierzać powoli wgłąb posiadłości oddalając się od bramy wejściowej, jednocześnie rozglądając się czy nie ma w pobliżu nikogo kto mógłby ich podejrzeć.  - Widzicie klucz do ważności jakiegoś klanu to kilka ważnych rzeczy. Jedną z nich są pieniądze, które są wspaniałym środkiem do załatwiania potrzebnych spraw i ekwipunku. Wynajmowania miejsc a także sojuszników. Żeby jednak zdobyć większe wpływy same pieniądze nie wystarczą. Aby być szanowanym, musisz stać się czymś co miasto potrzebuję. Musisz zacząć posiadać coś bez czego życie innych staje się cięższe. - stwierdził spoglądając na obu nieco konspiracyjnie.
- Jeśli w jakiejś sprawie główny autorytet miał klan Yama, chcąc nie chcąc musiano by szanować jego egzystencję, a także wzywać go na pomoc w wybranych sprawach. Różne rzeczy związane z kapłańską dolą mogą być naszymi mocnymi stronami co można wykorzystać. Wyrabianie latarni dla stróżów i przeganianie złych yokai. To byłyby wspaniałe rzeczy, w których byśmy mogli być najlepsi. Póki jednak nie zyskamy rozgłosu ciężko by znikąd zaczęto zwracać się do nas z prośbą o takie rzeczy. A co jakbyśmy mogli jakoś zapewnić, że wszyscy się przekonają na własne oczy, że jesteśmy w stanie czegoś głównie my dokonać? Co jakby wydarzyła się taka dziwna sytuacja, która by pokazała nieudolność naszych towarzyszy, a nas pokazała w lepszym świetle? Ciekawe prawda? - zapytał zainteresowany tym czy pozostali chwytają może co ma na myśli. Liczył się ze słowami jako, że dobrze zdawał sobie sprawę, że tak czy siak ich rozmowę da się posłuchać, a także że Otoha nie koniecznie n stałe musi pozostać wiernym przyjacielem. Przysiadł sobie na niewielkim murku niedaleko ogrodu prowadzonego przez Hitomiego. Miał bardzo ambitne plany co to swojego klanu, a także tego miasta i bez pomocy na pewno nie mógł liczyć na dokonanie czegokolwiek. Z takimi jednak osobami jak Hitomi czy Otoha u boku, mogłaby zapłonąć niewielka iskierka nadziei.

Hitomi zanotował sobie w umyśle, żeby żartować częściej z poety oitsume. Nie interesował się zbytnio mieszkańcami, bo w sumie nie miało to dla niego sensu, więc faktycznie nie znał ich relacji z turystami, pamiętał jedynie, że ich ród organizował festiwale, więc odpowiedział cicho. - A więc tak to wygląda. Ale kiedy usłyszał pochwałę od młodego mężczyzny jego oczy lekko zabłysły.
Z dużą uwagą słuchał Oitsume i im więcej mówił, tym bardziej Hitomi zaczął się ekscytować. Poszedł za nim i stanął obok murka, opierając swoją dłoń na rękojeści katany wiszącej przy jego boku. 
- Taka sytuacja faktycznie byłaby dla nas idealna. Myślę, że dzięki pojawieniu się wielu yokai w miasteczku nasza praca jako kapłanów stałaby się niezwykle potrzebna, w sumie niezbędna. - uśmiechnął się lekko, mrużąc oczy. - Tak się składa, że ostatnio czytałem pewien bardzo interesujący zwój... - Zatrzymał, spoglądając szybko na dziewczynę, a następnie na brata. Jako, że Oitsu postanowił zaprosić ją do współpracy w sprawie naprawy rodu, musi być osobą godną zaufania, ale mimo wszystko dopiero co się spotkali, więc poczuł się trochę niepewnie. Z drugiej strony czy aby na pewno dobrze zrozumiał? Nie chciał wyjść na jakiegoś psychopatę czy coś takiego, więc lekko odchrząknął i dokończył: - W każdym razie jeśli brat ma jakiś plan, to oczywiście można na mnie liczyć bez względu na wszystko. 

- Może bym wolała za jakieś pięć lat… - odparła odwzajemniając uśmiech Oitsume, delikatnie pstrykając go w nos.
Wsłuchiwała się uważnie w wywód młodzieńca, bawiąc się przy okazji swoim gohei, uderzając nim delikatnie rytmicznie w swoją drugą dłoń. Festiwale? Kto by przyszedł na festiwal zorganizowany przez ród Yama. Słysząc to uniosła nieco w niedowierzaniu, jednak jak został spostowane, na szczęście to nie był główny plan najstarszego syna klanu. Następnie zaczął mówić o pieniądzach. No tak, miał dużo racji, te były w stanie wiele załatwić. Teraz jednak była zainteresowana jego pięknym planem jak mają zdobyć te pieniądze. Słysząc jakie konspiracje przed nimi stawia zaczęła się coraz mocniej uśmiechać. W końcu nie będzie nudno w tym starym, zakurzonym, zapchlonym miasteczku, w którym się liczy głównie gdzie kto się urodził. Poza tym jeśli ich plan się powiedzie może i ona sama na tym zyska, jeśli zaś mieliby ponieść porażkę - powinna móc się wygodnie wycofać z tego ryzykownego układu.
- Oh? Ależ o czym wy mówicie, jakież to yokai, starożytne zwoje. Czyżbyście chcieli aby na tych biednych mieszkańców spadło więcej problemów? - powiedziała dramatycznie zasłaniając swoje usta gohai, żeby za chwilę ukazać swój nieco złowieszczy uśmiech - powinnam tak powiedzieć, jako członkini rodu Banmasa, prawda?
Odeszła kilka kroków od mężczyzn i następnie odwróciła się i wskazała swoją pałeczką do puryfikacji na Oitsume.
- A więc mój drogi, co sprawi, że to akurat wasz ród będzie najlepszy w wyganianiu yokai? Jako kapłanka myślisz, że zrobiłabym gorszą robotę niż wy? Poza tym jaki mieszkaniec o zdrowych zmysłach powierzyłby akurat wam tę robotę. Chyba, że myślicie o małym przedstawieniu, które udowodni waszą wyższość w tej materii nad innymi rodami - powiedziała krzyżując ramiona i zamyślając się chwilowo.

Zarówno jego brat jak i szanowna przedstawicielka rodu Banmasa wykazywali się nadzwyczajnym intelektem i bardzo szybko chwytali co miał na myśli. Był im za to wdzięczy, że miał osoby z którymi faktycznie mógł na poziomie porozmawiać bez większych obaw.
- Myślę o tym, że można by było wykorzystać parę rzeczy na naszą korzyść. Po pierwsze co jeśli większość kapłanów była zajęta czymś innym zupełnie gdzieś indziej? Jakby to było zadziwiająco przydatne jakbyśmy mieli też wiedzę o potrzebie pomocy w jakiejś sprawie tuż przed nimi. To byłoby tak też zbiegiem okoliczności, że radzilibyśmy sobie z tym znakomicie. Nie mówię wcale o tym, że nie wszystkie z tych przypadków by musiały koniecznie faktycznie im zagrażać co nie.. co jakby urządzić trochę przedstawień, które by nam przypadkowo pomogły? Niekoniecznie tylko ród Yama się może też przy tym wykazać, na przykład ktoś jeszcze by mógł z nami współpracować. Jednak przez "wiedze tajemną" byśmy byli nadal niezwykle temu rodowi potrzebni. Hmm? - zapytał spoglądając przy tym na Otohe. Ktoś tak ważny w rodzie Bansama jak ona mógł bardzo wiele zdziałać, a także bardzo pomóc. Potrzebują jednak czegoś więcej niż tylko pustych słów oraz jednego znajomego.
- Będą nam potrzebne znajomości, większe niż tylko pojedyncze rodu. Najlepiej z ważniejszymi organizacjami. Jakby się udało nawiązać kontakt z policją, aby móc im pomagać w ochronie przed Yokaiami, ale głównie by dostawać od nich informacje i drobną pomoc, to by było całkiem przyjemne. Gazety, radiostacje to też miejsca, które by mogły nas zainteresować. No i przede wszystkim, głowa rodu. Wasza i nasza, najlepiej jakby też chcieli nam pomóc. - Powiedział jednocześnie zastanawiając się i przykładając palec do brody w geście zamyślenia. Jego ambicje rozrastał się coraz bardzo z każdym momentem planowania, jednak same marzenia to było zdecydowanie za mało. Bez przekonania tych osób nie wiele mogło by zdziałać. Skąd by jednak wytrzasnęli sponsorów. Bo znajomości on sam by miał pewnie problem, ale Otoha za to by mogła się odnaleźć w tej roli znakomicie.
- Hitomi, myślisz, że Saiyuri by się do nas dołączyła? - zapytał spoglądając na niego. Sam miał wobec niej mieszane uczucia. Była dla niego kiedyś drogocenną siostrą, której się starał pomagać od dziecka i spędzać czas. Ona była jednak tak bardzo zafascynowana swoim kuzynem, że nie zwracała na niego aż takiej uwagi. Nie czuł się specjalnie zazdrosny o Ciro, nie miał nic przeciwko niemu. W sumie nie znał go jakoś bardzo dobrze, zwykle tylko pozostawiał pustą relację będąc wobec niego uprzejmym i nie oczekując niczego w zamian. Było mu jednak przykro, kiedy zawsze okazywał się jako starszy brat kimś do kogo nie chodziło się zbytnio z swoimi troskami, radościami porażkami i zwycięstwami. Przygryzł delikatnie wargę podczas zastanawiania się, aby odetchnąć głębiej i spojrzeć z powrotem na Otohe, a następnie na Hitomiego. Uśmiechnął się szeroko i powiedział rozbawionym głosem.
- Z waszą pomocą, będziemy mieli możliwość zmienienia tego całego miasta. Nie sprawimy jedynie, że jakiś zapomniany ród się postawi, nasz cel jest większy. Zmienimy cały system w jakim działają kapłani, zmienimy jak całe to miasteczko funkcjonuje. Podbijemy ich serca i umysły, a yokai będą naszymi najlepszymi przyjaciółmi. To dzięki nim, wszystko dzięki tej strasznej klątwie. Możemy zmienić tą nudną egzystencje w raj na ziemi. Teraz tylko trzeba się ruszyć i coś zrobić. - przysłonił sobie dłonią twarz bo padały na niego promienie słońca. Siedział tak w teatralnym geście nawet jak mogło się wydać głupawe. Po chwili jednak zabrał dłoń i kichnął zasłaniając usta. - Aaaa alergia. Otoha, to wszystko twoja wina. Ledwo się pojawiasz z toną zapachów i pachnideł na sobie, i już mój nos chce popełnić seppuku

Hitomi przymknął oczy wsłuchując się w słowa swojego brata akompaniowane przez odgłosy cykad. Mimo że już o wiele wcześniej udało mu się wiele razy być świadkiem niesamowitych zdolności intelektualnych Oitsume, nie mógł ukryć swojego zachwytu. Plan ten brzmiał bardzo logicznie, ale oczywiście wszystkie te rzeczy nie były proste do wykonania. Faktycznie Hitomi uważał się za całkiem dobrego w sprawie przeganiania yokai, ale nie był najlepszy w wysławianiu się, więc jakiekolwiek próby nawiązania współpracy z innym rodem czy policją musiał zrzucić na brata. Teraz zauważył jak bardzo przydatna będzie też w tej sprawie pomoc Otohy, więc otwierając oczy z zamyśloną miną, rzucił jej krótki, ale uprzejmy uśmiech. Kiedy Oitsu spytał się go o Saiyuri spojrzał też w jego stronę niepewnym wzrokiem. Saiyuri była osobą, z którą nie miał dużo kontaktu, oczywiście widzieli się wiele razy, ale raczej nie byli ze sobą bliską i kończyło się na grzecznościowych rozmowach. Westchnął i zaczął leniwie poprawiać rękawy swojego kimona. 
- Hmmm, myślę, że można się jej spytać. Ona w sumie może mieć trochę znajomości, no i chcemy naprawić sytuację naszego rodu, co pewnie też jest dla niej ważne, ale ciężko mi stwierdzić, jaka byłaby dokładnie jej reakcja. Zostaje nam tylko spróbować. - Pochylił lekko głowę, chroniąc oczy przed rażącym słońcem. Słowa brata naprawdę go urzekły. Zdobycie miasteczka i wielbienia mieszkańców było naprawdę przyjemnym marzeniem. Całe życie spędzone jako wyrzutek nie było proste, a tak właściwie było niezwykle ciężkie. Wcześniej nawet nie odważył się pomyśleć o zmianie swojego statusu, ale kiedy teraz o tym usłyszał, jego serce zaczęło płonąć gorącymi płomieniami. Wizja jego życia jak normalny człowiek, a nawet lepiej całkowicie go pochłonęła. Coś, co było gromadzone w nim od wielu wielu lat mogło wkrótce wybuchnąć, te wszystkie emocje, które w sobie tłumił. Z głębokich myśli wybił go kichający Oitsume. Myśląc o tym jak wiele zawdzięczał wsparciu swojego brata nie mógł się nie uśmiechnąć. 
- Ach ten mój delikatny brat, prawdziwa dusza artysty. Jeśli coś jeszcze jest do dodania, to zróbmy to teraz, a jak nie to, co wy na to, żeby pójść coś zjeść? Albo się napić? - Zapytał uprzejmie dwójkę i pomyślał, że w sumie byłaby to dobra okazja bliżej poznać dziewczynę, która wyglądała na bardzo inteligentną i ciekawą osobę, a Hitomi nie narzekałby na powiększenie swojego grona przyjaciół będącym jedną osobą.