Ethan

ZAKŁAD PSYCHIATRYCZNY KILKADZIESIĄT KILOMETRÓW OD OGUNI
Spoglądając na okratowane okno myślał o ucieczce. O pozbyciu się głosów w tyłu głowy, niedobrego żarcia i piguł, którymi faszerowali go trzy razy na dobę. O zaszczuciu się w ciemny las, który rozciągał się na hektary zamkniętego terenu. Rozmyślał też o miejscu, o którym wspominała mu siostra jeszcze niespełna chwilę przed końcem wizyty. Chciała tam jechać — był pewien, że nie sama. Z Ryūtaro. Ale nie czuł niepewności. To było dobre.
Leah jako jedyna zapewniała, że pomoże mu się stąd wydostać. Chciała dokupić garść piasku do klepsydry, która odmierzała jego czas… Infantylny sen który miał się w końcu ziścić. Ale sny lubią zamieniać się w koszmary, gdy tylko odwróci się wzrok. Cień uśmiechu ozdobił blade usta, ale rozbawienie nie sięgnęło oczu.

Kolejne puste dni. Słońce zdawało się ciągle trwać za horyzontem, a po niebie rozlewał się złowieszczy mrok. Pod powiekami miał czerwień i dudniąca rozprzestrzeniająca się jak zarazę ciemność. W nozdrzach trawiły go zapachy detergentów do podłóg, środków do dezynfekcji i leków. W głowie jęczały głosy. Koszmarne wycie w kółko powtarzające jedno imię jak mantrę:

Gdy zapadł zmrok nic nie pozostawało już takie samo.
Minął rok.
Nie wróciła.

INFORMACJE DODATKOWE
— Mając zaledwie kilka lat przeniósł się wraz z rodziną do Azji. Jego matka zmarła po drugim porodzie. Leah i Ethana wychowywał ojciec — wysoko ceniony prokurator o silnym charakterze.
— Ukończył studia weterynaryjne, jednak nigdy nie podjął się pracy w zawodzie.
— Chłopak cierpi na afektywną chorobę dwubiegunową. W jego przypadku wahania nastrojów to swoisty chleb powszechny. Fazy depresji i niezdrowego maniactwa przeplatają się ze sobą jak dwa końce precla. W wieku dwudziestu pięciu lat (przez jeden nieprzyjemny incydent) trafił na oddział zamknięty.
— Jest dość podatnym charakterem. Jeśli ktoś potrafi może to łatwo wykorzystać.
— Wielokrotnie targał się na własne życie.
— Zniknięcie jego siostry popchnęło go do decyzji o ucieczce i dostaniu się tam, gdzie prawdopodobnie została widziała ostatni raz.
Wymknął się zabierając ze sobą tylko plecak. Kilka kilometrów za lasem udało mu się złapać stopa, który ostatecznie przybliżył go do celu.
A celem okazało się miasteczko Oguni.
Już od momentu wkroczenia w nieznane mury poczuł dziwną aurę osadzającą się na ramionach. Ale o tym i o wielu innych rzeczach miał się dopiero dowiedzieć.
CDN