Haruka

Jest jedynym dzieckiem państwa Higashino. Mamę pamięta jak przez mgłę, umarła, gdy różowowłosa miała zaledwie pięć lat, aczkolwiek ze wspomnieniami wiąże się spora dawka pozytywnych emocji, które bardzo trudno dziewczynie opisać. Rodzicielka nazywała córeczkę „małym diabełkiem”, przez to, iż młoda Haruka straszliwie często wpadała w kłopoty, pyskowała i była niespokojnym, ciężkim dzieckiem. Matka przymykała oko na większość wybryków, a ogromna pobłażliwość wiązała się ze szczęściem, iż w końcu udało jej się urodzić zdrowego potomka. Z czasem, już samotnie wychowujący, ojciec nauczył Haru, co oznacza dyscyplina. To pozwoliło dziewczynie skumulować swoją energię z psot na rozwijaniu pasji.

Haruka ojca straciła niecały rok przed dwudziestymi piątymi urodzinami. To on wyszkolił ją do zawodu, który zaczęła na pełny etat wykonywać po jego śmierci. Zanim ukończyła szkołę średnią, obserwowała jego pracę z niemałą fascynacją. Sama nie wie, kiedy zdecydowała, iż to właśnie chce robić w życiu. Gdy była jeszcze nastolatką, to planowała zostać projektantką mody albo szwaczką, lecz kiedy tylko zobaczyła jaką wagę ma praca jej ojca, to stwierdziła, iż też chce w ten sposób pomagać ludziom w żałobie. Przyzwyczajona była do widoku i zapachu trupów już od najmłodszych lat, toteż nie uważa tego za ogromną wadę w pracy.

Ojciec, oprócz nauk związanych z zawodem balsamisty, nauczył ją jeszcze walczyć. Pasjonował się sztukami walki i chciał, aby jego córka podzieliła to hobby. Wpierw Haruka broniła się przed lekcjami, ponieważ kompletnie ją to nie interesowało, ale kiedy zobaczyła, jaką frajdę sprawia to tacie… zaczęła się starać oraz udawać, że ze zniecierpliwieniem czeka na następnie tak wspólnie spędzony czas. Higashino miała duże wyrzuty sumienia, iż odczuwała dziką radość, kiedy nie musiała już więcej ćwiczyć, gdy jej ojciec zachorował i już do końca nie odzyskał wcześniejszej sprawności fizycznej.

Ubiera się cudacznie, co sprawia, iż może nie być traktowana poważnie, zwłaszcza w swojej profesji. Zawsze ma przy sobie coś czerwonego, licząc na szczęście, które ten kolor ze sobą niesie. W gorsze dni Haru zakłada na głowę opaskę, która ma imitować intensywnie czerwone diabelskie różki, jest to dodatek, jaki podarowała jej jeszcze przed śmiercią matka. Za ekscentryczne dodatki płaci otrzymywanymi groteskowymi spojrzeniami od rodzin zmarłych oraz przechodniów. Jednakże w pokręconych strojach czuje się sobą i abstrakcyjny wygląd daje jej pewne uczucie komfortu, toteż w najbliższym czasie raczej nie zaprzestanie przesadnego strojenia się.

Haruka doświadcza depersonalizacji. W stresowych, pełnych emocji momentach dziewczyna nie panuje nad sobą i zdaje się jakby wychodzić z własnego ciała oraz oglądać sytuacje z perspektywy trzeciej osoby. Nie utożsamia się wtedy z tym, co robi, nie wierząc, iż właśnie tak mogłaby się zachować. Ma pojęcie o samej sobie, iż jest dobrym człowiekiem i uparcie, niemal obsesyjnie, w to wierzy. Dlatego jest jej bardzo ciężko pogodzić częste wybuchy agresji czy przedziwne myśli z obrazem samej siebie, jaki ma w głowie. Gdy ta idea nie pokrywa się z aktualną sytuacją, to różowowłosa traci nad sobą kontrolę.