Jarema

Hikaru Yoshida
(1) — (2)
Co było to było, przed ponad dwadzieścia lat nie miał przyjemności zapoznania z białowłosym kutasem, więc może kolejnych dwadzieścia upłynie nim ich drogi znowu się skrzyżują. (Sol)

Meisa Onishi
(1) —
Oczywiście, że się znamy. To ta pizda okropna, ta łajza parszywa, co mu oko podbiła i palec wybiła. Chowa więc dłoń w rękaw; tak, aby ta nie zauważyła jego źle zawiązanego opatrunku. Opuchlizna zeszła, ale siniaki wciąż zgrywają się z jego oparzeniami. (Jarema)

Kaya Uyeda
(1) —
Irytujący dźwięk naciskanych klawiszy, którego nie wyłączyła, bo nauczyła się z nim żyć. Przynajmniej gdyby ją ten męczył, a nie czerwona orkiestra, to wiedziałaby gdzie szukać ukojenia. (Kaya)

Kisaragi Honzo
(1) —
Nim się Jarema zdążył do końca z tym papierosem odwrócić, namyślić czy zapalić go zapałką czy zapalniczką, wciąż pozostając w zasięgu długich ramion, objawił się jedynie cień długopalczastej dłoni przed pokrytą bliznami twarzą. Prawie, że czule wsunął je między te białe kłaki, paznokciami rysując niemal pieszczotliwie jego skalp w słodkim preludium nieuniknionego. (Kotylion)